Tak na koniec aktywnego zawodowo tygodnia, naszła mnie dzisiaj – przeglądając LinkedIn’a – tak mała refleksja…
W ostatnich dniach gruchnęła wiadomość i wszechobecny medialnie sukces ws. decyzji budowy nowych promów dla polskich armatorów.
Nie pamiętam co prawda, który to już raz w ciągu ostatnich paru lat i odpuszczam też już temat słynnej stępki, którą widzę na „wulkanowskiej” pochylni w Szczecinie przynajmniej raz w tygodniu – czy to z lądu, z mostu, z wyspy, czy z wody.
Wydaje się, że tym razem Zamawiający (PŻM/ Polskie Promy) ma na tyle racjonalną i stabilną sytuację finansowo-kredytową (korzystając z rynkowej hossy), że powinien temat doprowadzić od podpisania listu intencyjnego, poprzez zawarcie umowy, projekt, aż do wodowania.
Podobnie zdecydowanie lepiej prezentuje się Wykonawca (Remontowa Holding), który daje rękojmię i szansę na rzetelne usługi stoczniowe, choć – znając trochę firmę od środka – mam wrażenie, że ryzyko takiej decyzji gospodarczej jest spore. Zwłaszcza, że inwestycja jest niezmiennie obarczona sporym obciążeniem politycznym.
No, ale sama wstępna wizualizacja, trzeba przyznać, wygląda efektownie…
Budowa pierwszego promu ma się zakończyć – zakładając chyba raczej optymistycznie – w 2026 r. Kolejne promy (3 z opcją czwartego, na przemian dla PŻM-owskiego „Unity Line” i PŻB-owskich „Polferries„), to kolejne lata.
Czyli rozpoczyna się walka z czasem, bo nie będzie łatwo przekonać Komisję Europejską i szwedzkie porty do przyjmowania starszych polskich jednostek po 2025 r.
Wiszący w powietrzu spór z Ystad, czy też coraz poważniejsze wymogi związane z realizacją słusznych założeń programów ekologicznych, w tym pakietu „Fit for 55” to realne wyzwania na najbliższe lata i wewnętrzny pijar polityczny tego nie zmieni.
Tym bardziej, że zagraniczni armatorzy nie śpią, wykorzystują czas i wyprzedzają polską konkurencję przynajmniej o „parę długości” – jak to mówimy w żeglarstwie regatowym.
Ale to nie wszystko…
Tak się tylko zastanawiam…
Nie każdy wie, choć większość armatorów już dawno, że najbliższym czasie rusza budowa pierwszego tunelu na Bałtyku.
Będzie to „Tunel pod Bełtem Fehmarn” (Fehmarnbelttunnel).
Ogromna inwestycja.
Tunel (drogowo-kolejowy) ma mieć prawie 18 kilometrów i połączy niemiecką wyspę Fehmarn z duńską wyspą Lolland w 2029 roku.
Jak podają inwestorzy, tunel przyczyni się w przyszłości do skrócenia czasu podróży z Hamburga do Kopenhagi z obecnie 5 do niespełna 3 godzin.
Na mapie co prawda po prawej stronie nie widać polskiego wybrzeża (Świnoujścia), ale widać za to Kopenhagę, szwedzkie Malmoe i – choć nie zaznaczone – istotne dla aktualnych linii Trelleborg i Ystad.
Nie trzeba mieć chyba dużej wyobraźni, żeby uznać, że tunel połączy szybkim drogowym i kolejowym by-passem dwa brzegi w tej części Morza Bałtyckiego, stanowiąc bardzo poważną alternatywę dla morskich szlaków korytarza TEN-T.
I łącząc te dwie informacje, pojawia się naturalne pytanie, jaki efekt przyniesie budowa tego tunelu dla polskich armatorów?
Czy uda się tak zaplanować morskie przewozy, aby skutecznie oprzeć się takiej infrastrukturze?
Patrząc realnie, będzie ciężko…
Mam wrażenie, że straciliśmy pod tym kątem co najmniej 4 ostatnie lata.
Być może kluczowe nie tyle dla rozwoju, co wręcz dla przetrwania polskich przewoźników tej części Bałtyku…
{ 1 komentarz… przeczytaj go poniżej albo dodaj swój }
Też uważam, że może być ciężko..